تو تنهایی به تنهاییِ من فِک کن

من این حالو به چشمای تو مدیونم

یه حسِ مبهمی دنیامو پُر کرده

کجای راهو بد رفتم ؟ نمیدونم

یه روزایی به این فِک میکنم شاید

یکی چشمش رو زندگیِ ما مونده

که اینقدر حالمون دوره از آرامش

یه دستی سرنوشتِ ما رو سوزونده

صدای خنده های مست و شیطونت

میپیچه تو اطاقِ سرد و تاریکم

میدونم خیلی دلگیری ازین خونه

منم مثلِ خودت به مرگ نزدیکم

نه تو حالت خوشه، نه من دلم قرصه

چقد حیفه داره میمیره رویامون

دارم حس میکنم چن ساله ما مُردیم

دیگه حتی نمیخندیم تو عکسامون