تو از این دشتِ خشکِ تشنه روزی
کوچ خواهی کرد
و اشک من تو را بدرود خواهد گفت
نگاهت تلخ و افسرده ست
دلت را خارخارِ ناامیدی سخت آزرده ست
غمِ این نابسامانی
همه توش و توانت را ز تن برده است،
تو با خون و عرق، این جنگلِ پژمرده را
رنگ و رمق دادی
تو با دست تهی با آن همه توفان بنیان کن
در افتادی
من اینجا ریشه در خاکم.
من اینجا عاشقِ این خاکِ اگر آلوده یا پاکم
من اینجا تا نفس باقی ست می مانم
من از اینجا چه می خواهم، نمی دانم.