دی‌یَه ای شهر، شهر ما نیس جای ما نیس می‌دانی

دی‌یَه ای دل، دل پُر سوز و صفا نیس می‌دانی

مه همه‌ش تُو مُکُنَم بِه‌رِه‌ی او پنج دَریا

بِه‌رِه‌ی او گل با‌غیا بی‌خَه‌وَه‌ر از بی‌کسیا

دلِ مَه عاشق بود

دلِ مَه غافل بود

دلِ مَه از غم و غصه به خدا فارغ بود

گلکم آی گلکم... گلکم آی گلکم

گلکم های گلکم گلکم های گلکم

مَه‌گَه میشه تو نَه‌واشی و چِشام خاو بُکنه

اَلُو افتاده به جانم چه جوری تُو نکنه

همه‌ش میگم ای خیالهَ یه روزی بیدار می‌شی

ای‌که خاو نیس ای خیال نیس که مَه‌نَه آوُ مُکُنه

دل مَه عاشق بود

دل مَه غافل بود

دل مَه از غم و غصه به خدا فارغ بود

سحرا کوزه‌ی آوی دیه نیس پشت دَرا

من و ای سینه‌ی بی‌تاب و چِشای خشک به را

حیاط و دالان و کوچه دیه نیسن به خدا

الو افتاده به جانم شهر مه کجاس کجا

دل مَه عاشق بود

دل مَه غافل بود

دل مَه از غم و غصه به خدا فارغ بود

گلکم آی گلکم گلکم آی گلکم

گلکم های گلکم گلکم های گلکم