عادی شدم براش مثل بهونه هام
آخر پریدُ رفت از بوم شونه هام
عادی شدم که یار راضی نبودُ هیچ
اصلا بمن چه عشق بازی نبودُ هیچ
عادی شدم که گفت دنیاس دیگه گلم
گفتم قبوله من زود عاشقت شدم
عادی شدم براش عادی شدم براش
باور نمیکنم روزای آخرُ
يك عكس مقابلم يك زن شبيه تو
اونقدر غريبه اى حتىّ بدون من
ميشه تورُ شناخت
وابسته تر شدن به آغوش سرد تو
اصرار به خواهشِِ از زندگيم نرو
جذّاب لعنتى رفتى براحتى
با عشق نميشه ساخت
ردّ يه عطر تلخ روى لباسمه
باور نميكنه پيشش حواسمه
دستاى نازكش انگار تو مُشتمه
انگار كه پيشمه انگار كه پُشتمه
هرشب كنار من كنج بهونه هاش
ميشينه بغض من رو چال گونه هاش
من عاشقش شدم اين بود ماجراش
دست خودش نبود عادى شدم براش
عادى شدم براش عادى شدم براش